HOUTMEYERS Marcel (Celleke)

Geboren: 26-10-1913 Meldert

Overleden: 20-03-1984

Gehuwd met: Lieten Clemence

Beroep: meubelmaker -schrijnwerker

Gevangenname: 24 juni 1943

Bevrijd: 13 april 1945

Thuiskomst: 24 mei 1945

Reden gevangenname: werkte samen met het verzet

Verblijf: werkkamp Zwickau (Oost-Duitsland)

Foto's: Jos Houtmeyers

Het verhaal van Marcel Houtmeyers, in Meldert gekend als de meubelmaker Celleke, verteld door zijn zoon Jos:

“Mijn vader was 29 jaar toen hij in handen viel van de Nazi’s. Hij was bij het verzet en wist dat hij geviseerd werd. Zelden bracht hij de nacht door in eigen bed bij zijn ouders maar wisselde vaak van slaapplaats. Op een dag werd hij echter verklikt…

Hij werd door de Nazi’s aangehouden op 24 juni 1943 en belandde zo eerst in de gevangenis van Hasselt.

Van daaruit werd hij op treintransport gezet naar Leipzig maar uiteindelijk werd het een werkkamp in Zwickau, een stad in het vroegere Oost-Duitsland, 50 km van de Tsjechische grens.

Mijn vader heeft nooit veel verteld over die periode maar mijn moeder wist me wel vaak te zeggen dat hij ’s nachts hardop droomde en nat in het zweet wakker werd van nachtmerries.”

Op latere leeftijd zat Jos met vele vragen over die duistere periode van zijn vader en ging op zoek:

“Dankzij een bezoek aan de Directie-generaal Oorlogsslachtoffers in Brussel ben ik dan uiteindelijk meer te weten gekomen.

Gedurende 22 maanden werd hij gevangen gehouden in dat werkkamp en werd hij verplicht te werken in de autofabriek Auto Union AG van de firma Horch waar men op dat moment oorlogsvoertuigen maakte. Ik ben te weten gekomen dat hij in een afdeling werkte aan een metaaldraaibank ! Iets totaal anders dan waarvoor hij was opgeleid. Hij was meubelmaker en schrijnwerker van beroep.

Fabriek: Auto Union AG

Op 13 april 1945 werd het kamp bevrijd door het Rode Leger en een maand later op 24 mei 1945 kwam pa terug thuis bij zijn familie. Zijn toenmalige verloofde (mijn ma) kende hem bijna niet meer : zo mager en zo tenger was hij geworden. Maandenlang heeft het geduurd totdat hij terug bekomen was van deze gruwelijke en barbaarse gevangenschapsperiode.”

Maar hier bleef het niet bij.

Jos wou ook weten waar zijn vader die gruwelijke periode verbleef en was tewerkgesteld:

“In augustus 2010 ben ik met vrienden op bezoek gegaan in Zwickau. Ik wilde de plaats kennen en zien waar mijn vader zo veel geleden heeft ook al moest ik er 600 km voor rijden !

De autofabriek is momenteel geen fabriek meer maar het gebouwencomplex is omgetoverd tot één groot prachtig automuseum : het “August Horch Museum Zwickau” dat pas op 10 september 2004 open gesteld werd voor het publiek.”

Foto: Jos Houtmeyers

Jos vertelt ontroerd verder…

Op een bepaald moment stonden we oog in oog met een volledig ingericht machinepark, waaronder verschillende metaaldraaibanken uit die oorlogsperiode en enkele metalen waskommen ! De kans is heel reëel dat mijn pa hieraan gewerkt heeft.

Foto's: Jos Houtmeyers

Trouwens in een document op een tafel vinden we ook een rapport waarin het “werkkamp” “Gasthof Muldenschlösschen Zwickau” beschreven staat.

O.a. staat er te lezen dat er “34 Flamen” (Vlamingen) hier ondergebracht waren die allen werkzaam waren in de fabriek Auto-Union en ook een aantal “Belgier” (waarmee ze Franstalige landgenoten bedoelden) . Vlamingen waren volgens de Duitsers blijkbaar geen Belgen. Ze behoorden tot het “Germaanse ras”.

Zonder twijfel was mijn vader één van die 34 Vlamingen!

Ik was uiteindelijk zeer tevreden en tegelijk zeer ontroerd toen ik dit allemaal las en zag met eigen ogen.

Ondertussen is mijn vader al vele jaren overleden (+20 maart 1984), maar de strijd tegen het fascisme, tegen extreemrechts heeft hij gedurende zijn leven nooit opgegeven”